به گفته رئیس پژوهشگاه هوافضای وزارت علوم که از باسابقه ترین افراد در صنعت موشکی و فضایی کشور محسوب می شود، تا آبان ۱۳۹۵ کمتر از ۱۰ درصد اهداف سند جامع توسعه هوفضای کشور محقق شده است.

برنامه فضایی کشور به عنوان یک برنامه با اولویت "الف" در بین اسناد توسعه علمی کشور مطرح بود که در دهه گذشته با شتاب بالایی روند رو به رشد خود را آغاز کرد و در فاصله سال های ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۰ علاوه بر پرتاب کاوشگرهای مختلف فضایی، سه ماهواره امید، رصد-۱ و نوید را نیز با موفقیت در مدار قرار داد. اما از سال ۱۳۹۲ و به بیان دقیقتر از ۱۳۹۳ به ناگهان با افت قابل توجه و به تعبیر برخی دست اندرکاران امر، توقف رو به رو شد که برخی این اتفاق را ناشی از توافقات نانوشته با قدرتهای خارجی رسیدن به برنامه جامع اقدام مشترک می دانند.

واقعیت امر هر چه که باشد، امروز قریب ۱۰ ماهواره ایرانی که هر یک برای آزمودن تعدادی از فناوری های مربوط به ماهواره های بزرگ و عملیاتی و کاربردی طراحی شده بودند، می بایست پرتاب می شده و بازخورد دوره عمر آنها نیز برای طراحی ماهواره های بعدی به کار گرفته می شد. اما نه تنها این پرتاب ها صورت نگرفته بلکه برخی از این ماهواره ها با وجود رونمایی نمونه مهندسی آنها، دچار تغییرات اساسی در زیرسامانه ها شده که خود آنها را بیش از پیش از برنامه عقب انداخته و در واقع به مفهوم جدیدی در برنامه تدوین شده تبدیل کرده است.